سلام ام اس

به نام او

سلام به دوستان عزیزم، خدا رو شکر زخمهام بهتر هستن و خونریزیشون تقریبا قطع شده!

خب بالاخره، روز و ساعت دیدار شد روز چهارشنبه ۱۲ تیر ساعت ۵ و مکانش رو تا روز سه شنبه بهتون میگم، لطفا اگه مکان خاصی در نظر دارید بهم خبر بدید، ممنون

خب از موضوع ازدواج کمی دور افتادیم و بهتره یه سری بهش بزنیم

۶/ در صورت ترک شدن به علت بیماریمون چه برخوردی مناسبترین خواهد بود هم برای حال جسمیمون هم برای روحیه امون؟

راستش تا الان من در مواجه با ترک شدن یا مورد پذیرش واقع نشدن واکنش بدی نسبت به طرف مقابل نداشتم و در اصل سکوت کردم و بهشون حق دادم! حتی باهاشون برخورد خوبی داشتم! اما خب از نظر روحی خیلی اذیت شدم و همش نگران بودم نکنه حالا بیماریم عود کنه و اذیت بشم، تو همچین مواقعی با یکی دو نفر از دوستام صحبت میکنم تا تجدید روحیه بشم و اعتماد بنفسم برگرده و حتی در مواقعی که نیاز هست در تنهایی گریه کردم، اون هم بلند بلند!! (از من بعیده؟ نه اصلا بعید نیست)، من در مواقعی که کاری ازم ساخته نیست و جبر زمانه مجبورم میکنه به کُرنش، حتما تو خلوت خودم گریه میکنم تا سبک بشم و واقعا هم گره گشاست، اما حقیقت اینه که من واقعا نمیدونم برخورد مناسب چیه و چکار باید بکنیم؟!

نظر شما چیه؟

منتظر نظراتتون هستم